My mind is in a quandary. Have I betrayed my country?

We’re all familiar with the cliché: “there’s no place like home”. And I mean home being our country the Philippines. Sabi nila kahit saan ka pang parte ng mundo magpunta, nanaisin mo pa rin ang bumalik sa atin. May mga former classmates nga ako na ngayon ay nasa overseas. Sabi nila, plano pa rin daw nila ang magretiro sa Pilipinas.

Eto ang bumabagabag sa akin. Bakit ako di ko nararamdaman ang nararamdaman nila -- the longing to come back to our country? If ever, ang gusto ko lang ay ang magbakasyon sa atin ng ilang linggo. Pero ang mag-retire doon? Takot na ako. I doubt if I’ld be able to cope up anymore.

Ayoko nang balikan pa ang mga walang katapusang problema sa atin. Ang corruption, pollution, kanya-kanyang racket, ekonomiyang bangkarote, walang asensong pamumuhay, ang kawalan ng pag-asa. Pakiramdam ko ngayon tinalikuran ko na ang ating bayan.

Para bang ang tingin ko sa Pilipinas ay isang malaking barko. Lahat ginagawa nito para manatiling nakalutang sa dagat. Pero dahil marami na itong butas at kalawang na nakakasira kaya unti-unti itong lumulubog. Kung hindi tatapalan ang mga butas at gagamutin ang kalawang, darating ang araw tuluyan na itong lulubog.

Pakiramdam ko isa ako sa mga nag-jump ship at ngayon ay nagpapakasasa na sa isang island paradise. At ngayon hindi ko lang hinihikayat na mag-jump ship ang iba, kung di tinutulungan ko pa.

Traydor ba ako sa ating bayan? Makasarili ba ako to think of my own welfare? Will going back on board the ship help in any way? What can people like me do to help keep this sinking ship afloat?

Bayan ko, naguguluhan ako. Kung luxury cruise liner ka lang hindi na ko magdadalawang isip pang balikan ka. But even an antiquated wooden ship pwede na sana. All I ask for are signs of stability that you’ll not gonna sink. Ayokong malunod, masakit yon.