Miss kita, kaibigan

Who finds a faithful friend, finds a treasure. -- Jewish Saying

Kaibigan, natatandaan mo pa ba ako? Magsasampung taon na ngayon nung iwanan kita sa LA dahil ako’y kinailangan lumipad patungong NZ. Oo nga’t maiksi lang ang ating pagsasama noon. Less than 2 years lang. Pero dahil araw-araw tayong magkasama kaya’t naging malalim ang ating bond.

Malayo-layo din ang ating pinagsamahan. From Glendale to Anaheim, araw-araw tayong naglalakbay. Ang masasabi ko lang, tunay kang maaasahan. Kahit mainit, malamig, ma-araw, ma-ulan, malapit o malayo man ang ating paroroonan, andun ka pa rin. Hindi mo ako pinahiya ni minsan. At hindi rin naman kita kinahiya di ba?

Bagamat may ilan kang kapintasan, (at alam kong alam mo rin yon), lahat yon aking binalewala. Naintindihan ko naman na marami ka nang pinagdaanan at marami na rin ang gumamit sa yo. Tingnan mo nga ang itsura mo. Tanggapin mo na na hindi ka na guwaping na katulad nung una kang lumabas nung 1979. Ang ina mong si Toyota at ako na lang siguro ang tanging may pagmamahal pa sa yo.

(Note: not the actual photo of my car. look alike lang. actual has no mags, kupas na ang paint at may yupi pa ang front)

You may look tired and aged but never was I ashamed of you. Natatandaan mo ba nung mag-attend tayo ng Christmas party ng company namin? Sa isang isang sikat na Japanese restaurant sa LA ginanap ang party. Sakay mo ako at ang mag-ina ko. Naka-americana ako at formal dress naman is misis na parang mag-aatend kami ng Oscar awards. Nag-convoy pa tayo ng boss ko na naka-BMW at ang iba kong mga opismeyts na may mga mamahalin ding sasakyan. Pagdating sa restaurant, hinanap natin ang parking lot. Walang parking lot kasi pala “valet parking”. Huminto tayo sa tapat ng pinto nung magarang restaurant. Bumaba kami at binigay ko yung susi sa parking attendant habang tahimik akong nagdasal ng “Diyos ko, iligtas niyo po ako sa kahihiyan. Paabutin niyo po sa parking lot ang aking Celica”. Ganoon pa man, hindi kita kinahiya.

Di ba’t marami ka ring eccentricities? Yung isang gulong mo sa hulihan Michelin nga pero may ga-karayom naman na butas sa side wall kaya unit-unting lumalambot. Ayaw naman i-vulcanize dahil sa side daw. How about your aircon? Mainit na hangin na ang binubuga, kaya pinakargahan ko ng freon, di ba? Okay na sana pero bakit ba kapag naka-tigil tayo sa trapik at naka-apak ako sa brakes, hindi pa rin lumalamig? Lumalamig lamang kapag naka-apak ako sa accelerator. E nung muntik tayong banggain ng isang bus? Natatandaan mo ba yon? Bakit naman kasi yung busina mo may boses lang kapag naka-hinto tayo, pero kapag tumatakbo, na-tyo-tyope? At yung pintuan mo sa passenger side, sa labas lang pwedeng buksan. Sabagay safety rin yon lalo na kapag mga bata ang sakay.

I endured and tolerated all your eccentricities. Kapag pinagtatawanan ka nila, dumudugo ang puso ko. Kaibigan kita e. Di nga ba’t isang beses habang tayo ay namamahinga sa isang park may lumapit na Mechicano sa atin at gusto kang bilhin ng $1500? Bagamat $800 lang nung una kitang kunin kay Doc, hindi kita binigay dahil hindi matutumbasan ng dolyares ang ating pagkakaibigan.

Sana nakuha mo na akong patawarin ng kita’y karaka-rakang iwanan nung 1996. Kung mabibigyan ka nga lang ng visa dito sa NZ isinama sana kita. Pero alam mo namang bawal dito ang kaliwete (left hand drive). Panalangin ko na lang na sana ngayo’y may tumitingin at nagmamalasakit sa yong kaibigan na katulad ko.

Ang nagmamahal mong kaibigan,
Uro