"Of all sad words of tongue or pen, the saddest are these: 'It might have been'."

Ang aking ama ay isang napakatalino at sikat na inhinyero nung 50's/60's. In fact, nag top 10 siya sa board exam ng civil engineering. Mapua grad siya at ilan sa mga notable buildings na siya ang structural engineer ay ang Insular Life at Rustan's sa Makati. Mabait at uliran siyang ama. Pero ganon siguro talaga, kapag mabait ang tao. Maagang kinukuha ng Diyos. 43 anos lang siya nung siya ay barilin at pagsasaksakin sa loob ng kanyang opisina sa may Rizal Ave, Manila.

Isang construction worker na kanyang nakagalitan dahil nahuli niyang natutulog sa job site ang pumaslang sa kanya. Nadakip naman ang murderer subalit di ko na nalaman pa kung ano ang nangyari sa kaso. Sampung taon lang kasi ako nung mangyari ito.

Dahil sa pagkawala ng aking ama, kami ay napilitang umuwi sa aming probinsiya sa Pampanga at doon magpatuloy ng pag-aaral. Lima kaming magkakapatid na mag-isang pinalaki ng aming ina. Sari-saring business ang pinasukan niya para kami’y mabuhay nang hindi umaasa sa tulong ng iba. Meron nang mangalakal ng paninda tulad ng kumot, kulambo, alahas, gamit-kusina, at mga damit mula sa Maynila at Zamboanga para itinda sa Pampanga. Meron nang maglako ng home-made niyang tocino at longganisa. Nagbukas din kami ng botika at maliit na kainan sa may Basa Air Base.

Bayani ang aming ina. Kinalimutan niya ang sarili niyang kaligayahan. Hindi niya naisipang mag-asawang muli. Lahat ng oras at lakas niya kanyang ginugol para sa aming magkakapatid. Dahil kung tutuusin, di naman kailangan sa exclusive schools niya kami papag-aralin. Pero dahil naniniwala siyang magandang edukasyon lang ang maipapamana niya sa amin, kaya kahit hirap siya, pinilit pa rin niyang mapagtapos kami sa mga kilalang paaralan. Don Bosco, St Scho at St Marys sa elementary at high school. Sa kolehiyo naman, dalawa kami nung kapatid kong lalaki (na ngayo'y may doctorate na at kasalukuyang nagtuturo sa La Salle) ang nakatapos sa UP Diliman, at yung mga babaing kapatid sa UST naman.

Malupit yata talaga kung minsan ang tadhana. Dahil pagkatapos maghirap ng aming ina upang kami’y pagtapusin sa pag-aaral, siya naman ang kinuha ng Panginoon. Isa lang sa amin ang nasamahan niya sa college graduation. Nasa 2nd year college pa lang ako nung siya ay ma-diagnose ng cancer. Ilang buwan siyang naratay at naghirap bago siya pumanaw, isang linggo lamang pagkaraan ng kanyang ika 48th birthday. Wala na siya nung lahat kami’y isa-isang mag-graduate at magtamasa ng masaganang pamumuhay.

Mahirap maging ulila, lalo na sa murang idad na desi-otso (come to think of it, 14 years old naman ang bunso namin at that time; kasing idad lang pala ng anak ko ngayon!). Kung minsan ma-mimiss mo ang iyong mga magulang. Wala ka nang mapagtatanungan at mahihingan ng support, moral man o pinansyal kapag ikaw ay may problema. Lahat ng dilemma sagot mo. Di tulad dati, magaan dahil kahati mo sila sa problema.

Yung mga kaibigan ko ngayon na kung minsan ay nag-ko-complain dahil sa pagpapadala nila ng pera sa kanilang mga magulang, ang masasabi ko lang, mapalad pa rin kayo dahil may mga magulang pa kayo. Huwag ninyo akong tularan dahil ako di ko man lang naipadama (black sheep kasi ako noon) ang aking pasasalamat at pagmamahal sa aking mga magulang nung sila ay nabubuhay pa. Huli na nung ma-realize ko ito. Kaya mahalin niyo sila habang buhay pa sila at ipadama niyo ito. Tandaan ninyo tatanda rin kayo tulad nila. How you treat them today, may be no different from how your children will treat you tomorrow.

Eto nga pala sila. Corazon at Mauro Sr. Para sa inyo ito.