Sweet at 16

(Fidez, at 12 yrs old)

Babatiin ko ng maligayang kaarawan ang aming one and only dawter, unica hija sa araw na ito. Happy Birthday! Sweet 16 siya sa araw na ito. The past 15 years were very memorable. Ang bilis talaga ng panahon. Parang kailan lang...

Nung ilabas ka ni Mama, two weeks kang premature. Kaya napakaliit mo’t napakagaan. Kalbo ka pa noon. Mahigit isang taon ka na nga, manipis pa rin buhok mo. Kaya naman parati kang sinusuotan ng head band ni Mama noon.

Nung baby ka paborito mo iyong kinikiliti at nilalandi ka. Tawag mo doon “landian”. Ang problema nung may nagtanong sa iyo kung ano ang ginagawa ni mommy at daddy, ang palagi mong sagot “landian”.

Nung pumasok ka sa pre-school, mag-dadalawang taon ka pa lang. Saling-pusa ka pa lang sa school, pero paborito mo nang laro ang mag-titser-titseran. Gusto mo ikaw parati ang titser. At nung pre-school graduation nabigyan ka ng award na “Most Delightful”.

Nung pagkatapos mong napanood yung pelikulang “Home Alone” nagiiyak ka, imbes na magtatawa ka. At nung tanungin ko kung bakit, sabi mo “awa ko sa boy kasi iwan siya mommy at daddy niya”.

Nung ilang beses ka namin isinugod sa emergency clinic. Una nung hating-gabing nilagnat ka at tiningnan ni Mama ang iyong temperature. Pagbasa niya sa thermometer, nasa 100 ang iyong temperature. Eh ang alam namin kapag 40 mataas na. Kaya naman nag-panic kami at nilusob ka sa emergency. Yon pala Fahrenheit yung thermometer, hindi centigrade. (100F = 37.8C)

Nung mahulog ka sa trampoline at mabali at sinemento ang iyong kaliwang kamay. Tapos tumalon ka naman sa pader at paa naman ang mabalian. Minsan kumakain ka lang ng cereals at napalaki yata ang buka ng bibig mo, lock-jaw naman. Pagkatapos minsan mag-swimming, pinasukan ng tubig ang isa mong tenga. Kung ibang bata yon, isang araw lang wala na yon. Pero bakit ba naman sa yo, 2 weeks na bingi ka pa rin? Naglalaro ka ng cricket at ipapasa lang ang bola, na-dislocate naman ang isa mong balikat.

Joskopo naman anak, ba’t ba napakahilig sa iyo ng disaster? Kinakabahan tuloy ako kapag tinuturuan kitang mag-drive.

Kahit maraming disaster, marami rin naman kaming kinatutuwa at kinagigiliwan sa iyo. Siempre ang pagiging consistent na mataas na mga grado sa school. Kahit mahal ang bayad sa matrikula, alam namin na sulit naman.

Lalo na nung manalo ka ng $100 na award sa regional science fair dun sa science project mo na pinagtulungan nating gawin. Sinundan pa nang magkasunod na taon na first prize sa speech contest sa school niyo. Mana ka talaga, kay Mama…Madaldal.

Sana maging masaya ka sa araw na ito at sa mga darating pang araw. At kapag ika’y tumanda pa nang ilang taon at tuluyan nang mawalay sa amin, at kami'y matatanda na at puti na ang aming mga buhok, nawa’y huwag mo kaming itapon sa resthome iyo ring balik-balikan ang mga magandang alaala ng ating pagsasama... ikaw, ako at si mama.